Vuelta Ciclista Alicante

Heee,

Oef, ik ben dood… het waren 5 dagen keihard afzien. Jullie hebben kunnen zien op de website dat mijn uitslagen niet zo best waren. De eerste dag was goed verlopen. De tweede dag, de konningenrit niet. Ik heb gewoon nog niet het niveau om de beste te volgen bergop. De eerste col was ik nog wel bij de eerste groep, maar de tweede col lukte het niet meer. Het ging te hard….

Wel moet ik rekening houden met het feit dat in deze vuelta de beste ‘amateur’-ploegen van Spanje aanwezig waren. De helft van het peleton krijgt hier betaald. En, ook niet onbelangrijk, de meeste hadden al meer koersen gereden en dus meer dat wedstrijdritme hadden dan onze ploeg. Maar toch jammer dat ik niet kon volgen. Het niveau van het klimmen is hier veel en veel hoger dan de Nederlandse renners.

Na de tweede etappe ging ik knechten voor onze best geplaatste man: Fransico. Ik had hem uit de wind gehouden op het begin en op de eerste col kon ik niet meer volgen. Het gaat hier ECHT hard omhoog, niet te geloven. En dan op de top zoek je elkaar op om als groepje ‘rustig’ naar de finish te rijden. Zo dat je binnen de tijdscontrole binnen komt maar ook niet te hard zodat je je spaart voor de volgende dag om dan misschien iets te kunnen laten zien.

De vierde etappe was heel gaaf. Het waren geen bergen, alleen heuvelachtig (in Nederland zouden ze zeggen een bergetappe). En er stond veel wind. Op een gegeven moment brak het peleton uit elkaar in waaiers en onze kopman zat in de tweede waaier met mij erbij. Ik heb toen keihard op kop geramd samen met wat andere renners hebben we aansluiting kunnen vinden bij de eerste waaier. Zodat onze kopman geen tijd heeft hoeven te verliezen. Ik moest er daarna al vrij snel weer af en kwam in de tweede groep terecht. De ploeg was erg blij met me en dat vond ik leuk.

En dan nu de laatste etappe. De traditionele sprintetappe met aankomst op de boulevard van Alicante. Hier ga ik een apart verslag van schrijven, want dat was erg mooi:

De avond ervoor: In de hotelkamer van de ploegleider waren we voor een tactiekbespreking. Hij wil onze ploeg tot een echte ploeg maken en daardoor wilde hij dat we alles op alles moesten stellen om iemand mee in de ontsnapping te krijgen en zo niet dat we met de hele ploeg (zonder de kopman) op kop van het peleton zouden gaan rijden. Om de kopgroep weer terug te pakken. Want dat er een groep weg zou raken was wel duidelijk, net zo duideijk dat die weer terug gepakt zou worden en een massasprint zou worden.

Ik voelde me die ochtend erg goed. Sterk gemotiveerd ook, omdat het gister zo goed was gegaan. Voor de mensen die nooit de Tour de France kijken is het moeilijk uit te leggen. Maar de eerste 10 km zijn altijd het zwaarst. Hier gaat het snoeihard, omdat er mensen willen ontsnappen uit het peleton om die dag voorop te kunnen rijden en daarmee hun ploegmaten op hun gemak achter te laten in het peleton en natuurlijk voor de sponsors. Ik had het zelf al twee keer geprobeerd. Het ging kei en keihard. Je moet je voorstellen: Je zit de hele tijd op je zwaarste versnelling te rammen en dan om aan te vallen moet je dus NOG harder gaan. En alleen al om voorin het peleton te komen is een hele opgave. Op een gegeven moment op een heuveltje waar er harde wind stond zag ik het plots: DIT is het moment. De ploeg van de leider die op kop aan het rijden was leek vermoeid te raken en er waren even geen aanvallen meer omdat iedereen er behoorlijk doorheen zat inclusief ik zelf. Toch was er 1 iemand die daar in de aanval trok. En ik zat aardig voorin het peleton (wat me veel krachten had gekost om daar te komen) en ik besloot om ook in de aanval te gaan. Ik was steenkapot aan het gaan, maar na een tijdje kwam ik bij die aanvaller en er sloten snel nog 5 renners aan…. we waren weg… we hadden het peleton verlaten! Een hele tijd hebben we in een dubbele waaier gereden en we pakte steeds meer tijd op het peleton. Ik zat in de kopgroep van de laatste etappe. Helaas, zoals iedereen had kunnen voorspellen werden we 10 km voor de meet terug gepakt doordat de sprintersploegen op kop van het peleton aan het koersen waren. Maar mijn hele ploeg had ik op deze dag gespaard. Want ze hoefden niet op kop te gaan rijden. Helaas hadden we geen sprinter die het af kon maken. In elk geval heb ik mezelf toch nog kunnen laten zien. En zo ben ik toch met een goed gevoel naar huis gegaan. Toen we naar huis reden werd mijn naam nog genoemd op de radio, dat ik deelnemer was van de kopgroep 🙂

Al met al een hele belevenis en veel geleerd. Ook weet ik nu dat ik nog te kort kom in de echte bergen. Door meer etappekoersen te rijden wordt je steeds sterker en misschien dat het me gaat lukken dit seizoen om de betere bij te houden in de bergen. Woensdag reis ik alweer af naar het zuiden van Spanje om weer een etappekoers te rijden.

Hoi!

ps. In het bericht hiervoor heb ik een aantal fotos gezet van die dag dat ik op het strand was en dat ik dacht dat de vuelta niet doorging. Iemand had een fototoestel bij zich en heeft deze fotos naar mij gestuurd. Daar zie je dat ik mijn fiets in de zee wil gooien en die foto met die boom moet je maar even goed naar kijken. Kennen jullie die gezegde als een wielrenner wil stoppen met wielrennen?